Dit is me nog nooit gebeurd als trainer… Maandagochtend 10:30. Ik geef een online workshop over werkstress & burnout aan een groep collega’s in de zorgsector. De sfeer is positief en open. Ondanks dat de meeste deelnemers elkaar nauwelijks kennen..
“We gaan nu even een korte pauze in” zeg ik “want ja hersteltijd is belangrijk ook als je geen stress ervaart”. “Eh Margriet”… zegt een van de deelnemers op dat moment “ik had deze workshop tot 10:30 in mijn agenda staan en niet tot 11:00…?”. Oeps! Er schiet van alles door me heen. Maar het feit is dat ik me vergist heb in de beschikbare tijd... Dit is me nog nooit overkomen en ik ben er verrassend rustig onder. Ik besluit te vragen wie er nog een half uurtje wil en kan blijven. Het overgrote deel van de mensen steekt volmondig de hand op. “Okay, dan krijgen jullie ‘deze verlenging’ van mij cadeau en eigenlijk geef je jezelf dit cadeau…” rolt er uit mijn mond.
Een teken aan de wand
Na afloop geef ik er nog een paar gedachtes aan. Vooral aan hoe mooi de aanwezigen hadden gereageerd. Ze durfden en wilden hun plannen een half uurtje op te schuiven, voor dit waardevolle onderwerp over werkstress en hoe je daar op de werkvloer mee omgaat.
Dat lijkt klein, maar ik zie steeds vaker het andere gebeuren. Dat mensen later aanschuiven, weg blijven, eerder weg moeten of maar half aanwezig kunnen zijn in een training. Voor mij een duidelijk teken aan de wand...
‘Krijgen of geven we onszelf nog wel genoeg ruimte om op adem te komen?’. Omdat ik 9 van de 10 keer ik wel voel dat de mensen er willen zijn. We kunnen ons (blijven) afvragen hoe we dit ‘moeten’ oplossen. De werkdruk en de stress die dat kan veroorzaken op het werk. De diepere vraag is: ‘Ligt de verantwoordelijkheid bij de werknemer of toch bij de werkgever en organisatie?’ Mijn eigenwijsheid zegt ‘nou ergens in het midden’. En tegelijkertijd geloof ik dat wij zelf het beste voor onszelf kunnen zorgen. Alleen wij voelen het wanneer een grens in zicht is of overschreden is. Toch? En natuurlijk is het fijn als een werkgever een cultuur stimuleert voor langdurig gezondheid en geluk. Ikzelf hou ervan om zelf de touwtjes in handen te nemen voor mijn ontspanning en herstel. En zo mijn werkstress en werkplezier in balans te brengen. Hoe ik dat doe?
Een echte pauze
Sinds een aantal maanden oefen ik met een nieuwe gezonde ‘hobby’. Bewuste korte ‘echte’ pauzemomenten pakken, waarin ik echt even niets doe. Want dat is wat een pauze betekent, ‘stoppen’. Pauzeren betekent niet iets anders doen, hoe leuk of afleidend het misschien ook is. (Wat ik overigens wel jarenlang heb gedaan). Soms is het maar 1 minuut, dan weer 5 en soms zelfs gedurende een heel kopje thee! En het ontspant echt. Het lijkt wel alsof de tijd me minder vaak overvalt. Jij als geheel -met een hoofd, lichaam en hart- ontspant eigenlijk alleen als je jezelf stilzet en niet iets ‘nieuws’ voert. Oftewel ‘pauzeert’. Probeer het maar eens zou ik zeggen. Zet een klokje of zet een afspraak in je agenda. Iedere dag rond dezelfde tijd. (Dat mag ook op de WC :). En bespreek het eens met je collega’s en vraag naar hun favoriete pauze.
Ik wens je veel heerlijke pauzemomenten toe en dat je daardoor langdurige veerkracht en ontspanning zult ervaren!
Wil je iets met me willen delen over werkstress? Voel je vrij om me een reactie te sturen. Graag tot dan!
Met inspirerende groet,
Margriet Weehuizen
Soft & Heart Skills Trainer
Bloeifactor – Laat je comfortzone tot bloei komen